Rob en Imke gingen een maatje groter wonen in hun eigen buurt

Onder de pannen

Toen Rob aan zijn partner Imke voorstelde om hun van top tot teen verbouwde huis te verruilen voor een ‘opknappertje’ 150 meter verderop, verklaarde zij hem voor gek. Maar Rob zag voor zijn gezin een uitgelezen kans om groter en mooier te wonen zonder hun geliefde buurt te hoeven verlaten.

In Santpoort-Noord hebben Rob en Imke eigenlijk precies gevonden wat zij wilden: een heerlijk dorp met alles op struikelafstand. Vrienden en familie, de supermarkt, een kroeg en het strand. Zes jaar geleden verbouwden zij daar hun huis van top tot teen met het idee er heel lang van te kunnen genieten.

Toch hield Rob zijn ogen open voor iets nieuws: ‘Ik weet dat het gek klinkt, maar ik zag ook wat er op de huizenmarkt gebeurde. De huizenprijzen bleven stijgen, de rente was laag en onze overwaarde flink. Dat maakte mij nieuwsgierig: zouden we in een groter huis met een grotere tuin in onze eigen buurt kunnen wonen, voor ongeveer dezelfde maandlasten?’

Alles oranje

Niet veel later zag Rob op funda een hoekhuis met zijaanbouw te koop staan. ‘Het was een opknappertje, een paar straten verderop. De vorige bewoner was invalide en woonde al jaren beneden. Op de bovenverdiepingen leek het alsof de tijd had stilgestaan: alles was oranje. Van de badkamer tot het linoleum aan de muren aan toe.’

Rob zag het zitten, maar Imke reageerde verbaasd. ‘Ik zei: ben je gek geworden? Daar gaan we toch niet aan beginnen?’ Hun huis was na een lange verbouwing voor haar gevoel net af. En ze zaten toch goed? Maar Rob zag ook de kansen: dit huis was niet alleen een slag groter, maar had ook nog eens een grote tuin, een garage, vrij uitzicht en veel ruimte beneden.

In een stroomversnelling

Met die argumenten wist hij Imke te overtuigen. Rob: ‘Daarna ging het in een stroomversnelling. Er waren maar drie bieders – ik denk dat de donkerbruine keuken veel mensen heeft afgeschrikt – en wij deden het hoogste bod.’

Niet veel later stond hun eigen huis op funda. Maar liefst dertig mensen kwamen bezichtigen, de helft deed een bod. Binnen een paar dagen hadden ze hun huis voor een zeer gunstige prijs verkocht. Imke: ‘Het ging allemaal zó snel. Ik was zwanger van onze dochter Nova en heb op een gegeven moment tegen Rob gezegd: je zoekt het maar uit met je huis. Ik doe de kinderen, jij het huis.’

Alles wat maar kon, werd verbouwd

En zo gebeurde het: de aannemer van de vorige verbouwing bleek tijd te hebben en dankzij hun ruime overwaarde konden ze álles verbouwen wat er maar te verbouwen viel. Rob: ‘We hebben twee dakkapellen geplaatst, een erker aan de voorkant, nieuwe kozijnen en de badkamer verbouwd. En overal ligt vloerverwarming.’

Imke: ‘We hebben elke dag met een steekkarretje wat spullen verhuisd. Op een gegeven moment liep ik hoogzwanger met kerstballen over straat. De buren hebben genoten.’ Rob: ‘Maar zeg nou zelf: het is het waard.’ Imke: ‘Natuurlijk was het hectisch, maar de verbouwing duurde uiteindelijk ‘maar’ zes maanden en verliep verrassend soepel. Ik moet zeggen: Rob heeft het goed gezien. Het is een heerlijk huis geworden waar de meiden in kunnen opgroeien. Waar we geen afscheid van onze buren hebben hoeven nemen, want die wonen om de hoek. En waar we – met onze verbouwervaring – het uiteindelijk nóg mooier hebben kunnen maken dan bij ons vorige huis. Het is het meer dan waard.’